Tien jaar geleden gingen Margo en ik samen op reis naar Spanje. Onze pre-huwelijksreis. We hadden samen nog geen kinderen (en geen geld) en het was gaaf om samen allerlei avonturen te beleven. Maar toen kregen we kinderen en hebben we dat nooit meer gedaan.
Een tijdje geleden zou Margo naar Turkije gaan. Alleen de afspraak die ze daar had, ging niet door. Haar vliegticket kon ze niet meer annuleren, wel omboeken; vrij willekeurig kwam ze uit op Mallorca. Daar kon ze een beetje bijtanken in haar eentje een paar dagen. Het zou zonde zijn om het ticket verloren te laten gaan.
Ze vond het zo fijn dat ze in dat moment spontaan voor ons beiden een spotgoedkoop ticket boekte. Naar Spanje weer. Mallorca.
Voor het eerst in tien jaar samen weer op reis! Langer dan een nachtje in Nederland. Margo’s dochter Tara is inmiddels al groot geworden en woont met haar vriendje op zichzelf. De kindjes konden bij hen logeren.
Een dag voor de heenreis en een dag voor de terugreis; we hadden dus twee volledige dagen op het eiland.
We hadden een auto gehuurd en de vriendelijke man aan de balie gaf ons een gratis upgrade en vertelde trots dat we een splinternieuwe auto kregen. Het was een hele mooie auto, zei hij.
Ons appartement was aan de zuidkust, in Cala Santanyí. Dat is een dorpje dat bestaat uit een strand en een heleboel appartementencomplexen die vrijwel leeg stonden. Er was niks open, ook het supermarktje niet.
Dag 1: lente en zomer
De eerste dag was het mooi weer. Er was voorspeld dat het in de middag zou gaan regenen voor een hele lange tijd. Daarom wilde we zo min mogelijk tijd in de auto doorbrengen, hoe nieuw en geüpgraded die dan ook mocht zijn.
In de ochtend maakten we een wandelingetje naar Es Pontàs; een hele grote boog van rots in de zee. Ik wilde daar heel graag doorheen zwemmen. Het was een beetje spannend om de zee in te gaan met de golven en de vlijmscherpe rotsen, maar ik ging. Als doorgewinterde buitenzwemmer vond ik de temperatuur van de zee eigenlijk best wel lekker, hoewel er een paar locals echt verbaasd stonden te kijken naar die crazy toerist die in februari de zee in ging.
Daarna gingen we naar de kliffen bij Cala Figuera. Daar hebben we lekker geklauterd en genoten van het kleine strookje natuur tussen de bebouwing en de zee. We hadden het al snel lekker warm gekregen. Ik vond de rotsen wel heel bijzonder, want ze hadden een structuur die ik alleen maar ken van rotsen in grotten.
We zijn ook het vissersdorpje Cala Figuera zelf in gegaan. Het ligt heel mooi rond een gevorkte azuren baai (volgens mij is dat ook een beetje de betekenis van ‘Cala’). Er waren wel wat toeristen, maar gelukkig niet zo veel. We zijn nog naar een oude uitkijktoren geklommen. Er zat een stel op een bankje aan het water onderaan de route naar boven. Toen we een tijd later weer naar beneden kwamen, zaten ze er nog steeds. Ik genoot van die rust en gemoedelijkheid en kijk eigenlijk een beetje uit naar de dag dat tijd heb om de hele dag op een bankje te zitten.
We reden daarna door naar het natuurgebied S’Amarador. Er was daar bos, en overal tussen de bomen door kon je wel ergens de blauwe zee zien. In Nederland hebben we dat niet zo; bij ons is de kust voor het grootste deel kaarsrecht en is er veel afstand tussen de zee en de dichtstbijzijnde boom.
Margo had steeds aan me gevraagd of ik de spullen uit mijn broekzakken niet liever in haar buidel met een rits zou willen doen, zodat ze veilig zouden zijn. Waarop ik steeds antwoordde dat er nooit wat uit mijn zakken valt. Dat is natuurlijk vragen om problemen. Want om van de rotsen af in het heldere water te duiken, moest ik me omkleden. Ik had mijn broek aan Margo gegeven, die naar het strand verderop liep om er zelf ook in te gaan. Ik was intussen al naar de overkant van de baai gezwommen toen ik Margo hoorde roepen. Ze bleef maar op één plek staan en keek in het water. Ik kon haar niet echt verstaan, maar ik had wel door dat er iets in de zee gevallen was.
Ja hoor, mijn telefoon was uit mijn zak gegleden en van de rotsen in de zee gestuiterd. Precies op de plek waar al het zeewier zich verzamelde.
We hebben een tijdje gezocht, ik voelend en woelend, Margo turend vanaf de kant. Ik was eigenlijk al drukker bezig met balen dan met zoeken. Ik had het eigenlijk al op willen geven omdat met iedere golf alles weer verplaatst was, maar ik dacht aan alles wat ik nog op mijn geheugenkaartje had staan en dat ik dat toch nog wel zou willen veilig stellen. Uiteindelijk zag Margo hem op de bodem liggen.
Sarcastisch drukte ik op de aanknop, maar daar ging warempel mijn scherm gewoon aan alsof er niets aan de hand was! Hij was ook nog eens helemaal schoon. Mijn opluchting was groot.
Onderhand was het al best laat geworden en we gingen wat eten in een restaurantje dat uitsluitend biologisch eten serveerde. Dat was wel een uitkomst, want in de supermarkten was er nauwelijks biologisch voedsel te vinden. Het eten was lekker & gezond, de porties royaal (in Nederland verlaat ik restaurants meestal met honger), niet eens zo duur en zo mooi verzorgd dat ik er bijna een foto van gemaakt had. Een kopje thee bijvoorbeeld was niet zomaar een kopje thee, maar je kreeg een bordje met een hele fraaie theepot met allerlei verse en gedroogde kruiden die je er in kon doen en mooie bloemen die eetbaar waren (hoop ik nu).
Dag 2: herfst en winter
De huizen op Mallorca zijn vooral gebouwd om de warmte buiten te houden. Helaas voor ons wat minder om zelf warm te zijn. Onze tweede dag was aanzienlijk minder zonnig en warm. Eigenlijk was het gewoon koud en regende het.
Onze planning was om eerst wat plekken in de natuur te bezoeken en daarna nog wat moois in de hoofdstad te zien. Volgens Margo waren de gebouwen daar de moeite waard. En Margo geeft meestal niet zoveel om kerken enzo, dus dat zegt wat!
De eerste plek was Son Corró, een heel oud heiligdom. Zo oud dat het uit de post-Talayotische periode komt. Jaja. Het was in elk geval 2500 jaar oud.
Meestal zijn zulke heiligdommen opgericht op krachtplekken; plaatsen waar de energie sterker is dan op andere plaatsen. Wie daar een beetje gevoelig voor is kan dat voelen.
Aanvankelijk voelde ik vooral kou en regen. Maar Margo daagde me uit om een haka uit te voeren. Dat deed ik, en het hielp me meteen om warm te worden en uit mijn hoofd in mijn lijf te komen, waardoor ik de plek veel beter kon ervaren.
Nu voelde ik hoe krachtig deze plek was en het was voor mij alsof de plek er op wachtte om gebruikt te worden. Misschien dat ik in de toekomst ooit een reis organiseer om mensen hier te brengen met een helderen intentie.
Daarna wilden we naar het hoogste punt van het eiland, maar er waren allemaal wegen afgezet. Uiteindelijk kwamen we er achter dat dat kwam vanwege het ruige weer in de hogere gebieden.
Daarom waren we naar de waterval van Salt d’es Freu gegaan. Onderweg begon het een beetje te sneeuwen. Ik wilde eigenlijk steeds uit de auto stappen om de sneeuw een beetje mee te krijgen. Nou, ik zou mijn lol op kunnen later, maar dat wist ik toen nog niet.
Van een waterval was nog niet echt sprake, want hij stond droog, ondanks de natte sneeuwstorm waar we doorheen gekomen waren. We konden wel heel mooi de waterloop zien en de manier waarop het water de stenen gepolijst had.
Ook dit was een enorm krachtige plek. Maar veel tijd om daar iets mee te doen was er niet. De natte sneeuw bleef maar vallen en Margo was hartstikke koud omdat haar schoenzolen lek bleken te zijn en haar sokken doornat waren.
Foto’s heb ik daar ook niet van, want mijn telefoon was toch wel een beetje van de wap na zijn duik in de zee en Margo’s telefoon ging ter plekke stuk doordat de natte sneeuw zich door een barst naar binnen gewerkt had.
Toen we op weg waren naar Las Palmas, de hoofdstad, kwamen we ineens niet meer verder. De auto kwam de heuvel niet op in de sneeuw! Ook niet toen ik uitstapte om te duwen.
We gleden terug naar het dorpje Orient om daar een uur ofzo te bellen met allerlei instanties, met een wiebelende telefoon. We konden niet gered worden. Dat was vervelend voor ons. Wat we moesten doen? Daar voelde geen van de mensen die we spraken zich verantwoordelijk voor. In Nederland zou dat nooit zo gaan. Nederland is denk ik het minst avontuurlijke land van de wereld. Alles is veilig en alles is tot in de puntjes geregeld. Daarom gingen we ook naar het buitenland. En we kregen het avontuur dat we gewenst hadden.
We lieten de auto achter en gingen lopen. We moesten ongeveer tien kilometer door de steeds heviger wordende sneeuwstorm om uit de bergen en (hopelijk) uit de sneeuw te komen. Beneden zouden we wel verder zien.
Na een kilometer of drie werden we voorbij gereden door een politiewagen. Zij namen ons gelukkig mee. Maar na een klein stukje gereden te hebben stond ook de politiewagen ondanks fourwheeldrive vast. Margo wilde direct de leiding nemen en oplossingen produceren, maar ze werd genegeerd en ik probeerde haar duidelijk te maken dat in deze machocultuur mannen in uniform niet per se zitten te wachten op instructies van een vrouw in een jurk. Vooral niet als ze de juiste dingen zegt.
De agenten waren verder wel aardig, hoor, en we hadden wel een beetje pret. Ze hadden nog nooit sneeuw meegemaakt. En ze wisten dus ook niet hoe ze sneeuwkettingen moesten aanbrengen. Wij overigens ook niet, dus daar hadden we niks aan.
De wagen kwam uiteindelijk los, botste tegen een geparkeerde auto, maar dat was blijkbaar een zorg voor later. We reden verder, maar we moesten steeds stoppen om gigantische takken van olijvenbomen van de weg te trekken. Die bomen hadden waarschijnlijk ook nog nooit sneeuw meegemaakt en konden het extra gewicht niet dragen.
Uiteindelijk zetten ze ons af bij een benzinestation in een dorpje nadat ze voor ons een taxi gebeld hadden. Super lief!
De taxi was dan wel vier keer zo duur als onze vliegtickets, maar we waren wat dankbaar en blij om erin te zitten. En we hopen maar dat de reisverzekering deze maffe situatie dekt.
Las Palmas hebben we niet meer bereikt. Wel hebben we palmbomen met sneeuw gezien. Ook mooi.
We hebben veel plezier beleefd en even geproefd aan het leven zonder kinderen. En onze relatie verdiept. Het is nooit saai met ons =)
Samhildánach 