Met Sacred Sons

English version here.

Nog steeds voel ik nog wat pijn in mijn nek van het gevecht dat ik dit weekend voerde. Maar het is een goede pijn, want het herinnert me aan waarom ik vocht.

Het afgelopen weekend deed ik in Amsterdam mee aan een zogeheten Immersion door Sacred Sons. In het kort komt dat neer op zelfontwikkeling en broederschap. Het was precies wat ik nodig had en ik zou graag mijn persoonlijke ervaring delen in dit stukje.

De roep

Omdat mijn vrouw Margo Awanata echt heel goed is in haar wilde werk met vrouwen, lopen mensen al jarenlang aan mij te vragen wanneer ik nou eens ga beginnen aan het faciliteren van mannenwerk. Er is zeker vraag naar en het wordt gevoeld als echt nodig in onze samenleving.

In eerste instantie zag ik dat nooit zo zitten. Ik vond het idee om vrouwen uit te sluiten niet zo leuk en bovendien zag ik de toegevoegde waarde niet zo, omdat ik vond dat er in gemengde groepen heel veel kan gebeuren dat erg betekenisvol is.

Maar de laatste tijd kon ik de roep steeds minder negeren ben ik hem toch steeds meer gaan horen. Ik had zelfs in de afgelopen weken al twee keer een bijeenkomst geleid voor de mannen van de priesteressen.

Ik ben echt best wel vaak gewezen op video’s van Sacred Sons. Veel vrouwen vinden wat zij laten zien echt fantastisch. En dus, zonder me er echt in te verdiepen, had ik voor mezelf besloten dat ik het veel te gelikte commercials vond die aan vrouwen een soort van ideale man presenteren, en dat het dus onmogelijk zou kunnen zijn wat mannen aan zou spreken. Nouja, ze zaten verder toch aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, dus ik hoefde er verder niks mee.

Alleen toen gingen ze een tour door Europa organiseren. Ik dacht meteen van: shit, dan moet ik weer die mensen die gaan zeuren dat ik daar heen moet gaan afwimpelen…

Maar hee, waarom zou ik zou koppig blijven? En waarom voelde ik in de eerste plaats al die weerstand? Ik besloot om daar op te reflecteren. Ik ging hun teksten lezen, een paar video’s aandachtig bekijken en een paar van hun podcasts beluisteren (#2 met oud MMA-vechter Traver Boehm vond ik sowieso heel cool). En dit overtuigde mij ervan dat ze misschien eigenlijk wel the real deal zouden kunnen bieden.
Wat zij neergezet hebben en wat ze doen is echt gaaf en verdient complimenten. Ik moest aan mezelf toegeven dat de weerstand die ik voelde was meer afgunst dan iets anders. Daarom besloot ik dat ik dit wilde ervaren door te gaan.

Dag 1: Geluid

De eerste dag was best wel uitdagend. Ik had mezelf voorgenomen om iedere uitdaging aan te gaan en om dapper te zijn.

Nadat we de ruimte gewijd hadden (in feite begrensd tegen invloeden van buiten en met elkaar de impliciete afspraak makend dat iedereen daar veilig is), begonnen we met de eerste uitdaging: het beantwoorden van heel persoonlijke vragen over je maskers die je draagt en wat je in de schaduwen verborgen houdt aan een broeder van wie je de naam nog niet eens kent.

Pas daarna deden we een korte check-in. We zeiden onze naam en waar we vandaan kwamen en over wat er in ons speelde. Maar we mochten maar weinig woorden gebruiken, wat aan de ene kant frustrerend was omdat ik toch wel een man van woorden ben, maar aan de andere kant was het ook fijn: daardoor hoefden we niet naar vijfendertig verhalen te luisteren en konden we niet de boel overrationaliseren.

Na een aantal oefeningen, zoals yoga ademhalingsoefeningen, gingen we precies datgene doen dat ik doodeng vond… Ik heb best al wel wat werk aan mezelf gedaan, waardoor ik vrij veel zelfvertrouwen heb, maar er is één ding wat ver buiten mijn comfortzone ligt; en dat is mijn stem gebruiken zonder dat het gaat om de woorden die ik zeg. Het laten horen van mijn naakte stem, maakt me erg ongemakkelijk. Ik heb dat altijd al wel gehad; ik durf bijvoorbeeld niet zo goed te zingen waar anderen bij zijn, het heeft zelfs lang geduurd voor ik het voor mezelf durfde als ik wist dat ik alleen was. Dat onbekenden me meestal mevrouw noemen aan de telefoon, helpt niet.
Maar de oefening die we gingen doen, was juist dat: naakte stem. Het pure geluid dat hoorde bij wat je voelde. Zonder woorden, zonder liedjes, zonder iets wat je eerder geleerd had. Eén broeder stond in de cirkel en nodigde een andere uit om zijn geluid aan hem te geven.

Toen ik merkte dat ik oogcontact aan het vermijden was, herinnerde ik mezelf eraan dat ik dapper wilde zijn. En meteen op het moment dat ik stopte met wegkijken, koos één van de broeders mij uit. Het geluid dat hij mij toonde was echt heel erg intens en rauw. En ik stond daar voor hem.

Toen was het mijn beurt. Ik wist echt niet wat ik moest. De makkelijke weg uit de situatie zou zijn om verbinding te zoeken met een of andere oerwoede en om te brullen als een beest. Niet dat dat op een lager niveau zou staan dan iets anders; voor sommige mannen is die ervaring juist precies de overwinning die ze nodig hebben; maar voor mij zou dat op dat moment niet waar geweest zijn. Dat was niet wat ik op dat moment voelde. Ik voelde vooral ongemak. Wat voor geluid hoort er nou weer bij zenuwachtig? Als ik angstig ben, wil ik het liefst onopgemerkt blijven. Niet midden in een cirkel staan met allemaal mannen die naar me kijken.
Maar ik probeerde toch om mijn stem te vinden. Dat resulteerde een paar keer in stervende klanken en gefrustreerd geluid. Maar ik accepteerde dat falen onderdeel zou worden van succes. Uiteindelijk vond ik mijn toon. Die lied ik luid horen. Eerst aan mijn broeder. Daarna aan alle broeders. Ben ik nu helemaal trots op mijn stemgeluid? Dat weet het niet, maar ik heb zeker weten een ferme overwinning behaald.

Daarna kon ik relaxen in iets waar ik wel goed in ben: lichamelijke oefeningen. Toch hielpen ze me om meer in mijn lichaam aanwezig te zijn met mijn aandacht en om verbinding te voelen met al die andere mannen die daar ook lekker aan het spelen waren.

We hebben echt nog veel meer gedaan, die eerste dag, maar hier houd ik het even bij.

©Nigel van der Horst

Alleen

’s Nachts kon ik in het huisje van mijn zuster logeren in Oud-Zuid. Zij was zelf niet thuis, dus ik was in mijn eentje. Het was een vreemde ervaring, want ik ben niet meer alleen geweest sinds ik op kamers was. Wauw, nu kon ik wilde dingen doen, zoals de krant lezen terwijl ik een croissantje at!

Alleen zijn liet me dingen zien. Ik realiseerde me bijvoorbeeld dat ik best wat gezonde gewoontes geïnternaliseerd heb, zoals sporten en mindful buiten zijn (op zondagochtend komt de waanzinnige drukte van Amsterdam blijkbaar heel even tot rust.

Maar het confronteerde me ook met ongezonde neigingen. Bijvoorbeeld hoe makkelijk ik troep maak. Binnen een paar minuten lag er overal rommel in het nette appartement. En nu ik kon er niemand anders dan mezelf de schuld voor geven…
Maar het duidelijkste was tijdverspilling door makkelijke dopamine. Ik had me voorgenomen om deze tijd alleen nuttig te besteden door te schrijven, mijn dagboek bij te werken en de interessante boeken van mijn zus te lezen. Maar in plaats van dat alles ging ik urenlang het online pokémon kaartspel spelen omdat ik een of ander kaartje wilde winnen…
Het is niet dat ik geen onzinnige spelletjes van mezelf mag spelen, maar ik wil er niet teveel waardevolle tijd aan kwijt raken. Maar op dat moment had ik mezelf niet in de hand. Dit wil ik graag veranderen.

Dag 2: Sacred combat

Terwijl ik bij mijn zus was, had ik de onderstaande Sacred Sons video over sacred combat bekeken:

Jemig! Hoe gaaf is dat! Ik had zo graag zoiets willen meemaken! Ik had alleen niet verwacht dat we dit bij een evenement van maar twee dagen zouden gaan doen. Maar we deden het wel!

De dag begon met wat fysieke oefeningen gecombineerd met ademwerk, waarna ik me ontzettend vol energie voelde alsof ik de de hele wereld aankon.

En daarna begon het gewijde gevecht; sacred combat. Iedereen staat in een cirkel en één broeder stapt naar binnen en nodigt een andere broeder uit om hem in het gevecht te ontmoeten. Het gaat dan totaal om winnen en verliezen of wat voor machismo dan ook. Het is meer als samen dansen en energie uitwisselen. Maar vergis je niet: we hebben ook echt wel serieuze klappen uitgedeeld.

Toen we hieraan begonnen was ik diep ontroerd. Dit voelde echt als thuiskomen! Een dag eerder werd benoemd dat het zo samenkomen als we deden oeroud was. Als een religiewetenschapper ben ik automatisch sceptisch over dat soort claims, maar ik voelde de waarheid hiervan, los van wat ik erover wist. Tijdens het eerste gevecht had ik de tranen in mijn ogen. Wij mannen samen, vechten, aanmoedigen, geven om elkaar…

Voor en na ieder gevecht was er reflectie en stelden de faciliterende broeders de juiste vragen, die de vechtende broeders hielpen voelen wat er in hen omgaat. Ze accepteerden geen bullshit, geen smoesjes en waren niet bang om de vinger op de zere plek te leggen. Maar juist dit kwam voort uit zorgzaamheid. En zorgden ze ook voor troost wanneer dat echt nodig was.

Veel van de broeders werden geconfronteerd met allerlei soorten pijn in henzelf. Voor veel was het vechten sowieso doodeng. Omdat ze nog nooit gevochten hadden, of juist omdat ze vonden dat ze al te veel mensen pijn gedaan hadden.
Maar in het samenzijn kon heling gevonden worden. “Brotherhood is medicine” is iets wat vaak gezegd werd, en wat ik ook zo ervaren heb.

Om één voorbeeld te geven dat me wel geraakt heeft: één van de broeders ervoer in het gevecht angst en woede. Na afloop van het gevecht werd duidelijk dat dit niet de gevoelens waren die hoorde bij het gevecht zelf, maar bij de relatie die hij met zijn vader had. Alles wat hij wilde was door zijn vader gezien te worden door wie hij is. Toen werden alle vaders die daar waren gevraagd om tegenover deze broeder te staan. We zagen hem en erkenden hem zoals hij was. Ik voelde me zo trots op hem! Het was zo’n ontroerend en helend moment!

En er waren nog veel meer van zulke emotionele momenten. Ik heb ontzettend veel gehuild uit compassie en om al de schoonheid en heling, die plaatsvond.

Hierdoor was mijn competitieve vechtlust die aan het begin van de ochtend nog voelde gauw uitgedoofd. Maar op enig punt wilde ik toch heel graag de ring in stappen.

Ik nodigde Kale uit, een van de faciliterende broeders. Hij is een mooie, grote, gespierde gast. Ooit had ik een video gezien over Hula warrior training en omdat hij van Hawaii komt, had ik maar aangenomen dat hij op deze manier getraind zou zijn en dus onverwoestbaar zou zijn.
Ik nodigde hem uit, omdat hij kwaliteiten belichaamde die ik graag in mezelf terug zou zien: leiderschap, zelfdiscipline, intuïtie en doelgerichtheid. Zijn wezen confronteerde mij met mijn twijfels, mijn tijdverspilling, mijn onzekerheid en mijn ongerichtheid.
Ik was niet bang voor de fysieke uitdaging omdat ik veel vaker gevochten heb en ik hem bovendien vertrouwde, maar ik was wel bang voor het moment na het gevecht, wanneer ik verantwoordelijk gehouden zou worden voor al mijn beslissingen.

We vochten samen. Het was het meest indrukwekkende gevecht dat ik ooit geleverd heb. Niet in termen van vechtkunst, want volgens mij vergat ik zowat iedere techniek die ik ooit geleerd had, maar om wat het met ons deed.

De klappen die ik van Kale kreeg, bleken me uiteindelijk wakker te meppen, zodat ik me realiseerde dat ik diezelfde krachten in mijzelf daadwerkelijk ook heb!

Onze dans. ©Nigel van der Horst.

Wat Kale na het gevecht zei, vond ik prachtig en het raakte me behoorlijk. Toen ik hem vroeg waar zijn zelfdiscipline vandaan kwam, vertelde hij dat doet wat hij doet omdat hij zoveel geeft om het bestaan. Dat hij eigenlijk niet anders kan dan doorgaan. Hoewel ik niet eerder zo’n gevoel van doelgerichtheid ervaren had, voelde ik wel direct aan wat hij hiermee bedoelde.

Wederzijdse dankbaarheid ©Nigel van der Horst

Maar ook ik begin het nu te voelen. Hoe ik bij kan dragen aan deze wereld. Om mensen te helpen om meer bewust en wakker te zijn. Dat was al de belangrijkste reden dat ik les gaf op een middelbare school. En weet je, misschien is mannenwerk ook wel een belangrijke bijdrage die ik leveren kan!

Ik ben extreem dankbaar voor de ervaring van dit weekend. Ik heb zoveel broeders dapper zien wezen, ik ben getuige geweest van zoveel heling en ik voel me zo bekrachtigd! In de dagen sinds het evenement heb ik eigenlijk geen tijd meer verspild, heb ik doelen gesteld en iedere dag hard getraind en hard gewerkt aan mijn nieuwe doel.

Dit was, zoals mijn broeder Oscar steeds zei: “Good shit!”

Broederschap

In dit stukje heb ik het woord ‘broeder’ een hoop gebruikt. Nog niet zo lang geleden snapte ik niet zo goed waarom mensen gooiden met termen als broeder of sister. Maar nu heeft het betekenis voor me gekregen.

Er zijn verschillende soorten van broederschap, denk ik.
Ik heb drie halfbroers, met wie ik een bloedband deel. We hebben een zelfde ouder en ik voel me verbonden met ze, ook al ken ik er één überhaupt niet en verschil ik met de anderen heel vaak van opvatting.

Een ander soort broeder heb ik leren kennen toen ik me aansloot bij de Orde van Vrijmetselaren. Dat is een broederschap van mannen over de hele wereld. Als ik een mede vrijmetselaar, waar ook ter wereld, zou ontmoeten, kan ik hem met “broeder” aanspreken. We hebben dezelfde doelstellingen onderschreven (om aan onszelf en aan een betere wereld te werken) en hebben een paar van dezelfde ervaringen en kennis gemeen.

En dan is er broederschap zoals ik die dit weekend ervaren heb: de broederschap tussen mannen die bewust samenwerken om samen te groeien en te werken aan hun relatie met de wereld. Er is geen formele organisatie waar een man lid van zou moeten worden om er lid van te zijn. Alle mannen zijn potentiële broeders, zolang hun intentie de bereidheid is om te willen groeien en anderen ook te verheffen. Wat de Sacred Sons zeiden sloot hier bij aan: “You already were sacred sons, before you came here.”

En in dit weekend heb ik een aantal broeders ontmoet. Ik voel me diep verbonden met ze, ook al ken ik ze nog maar zo kort. We hebben echt diepe shit samen gedeeld, elkaar zo verder geholpen en getoond hoe we om elkaar geven. Ik sta onvoorwaardelijk achter ze omdat ik er op vertrouw dat ze toegewijd zijn aan een hoger doel: het goede voor allen.

We’ve got you, brother ©Nigel van der Horst

Wild and Sacred Men

“Wat neem je mee naar huis?” vroeg ik een aantal van de broeders toen we op het punt stonden om naar huis te gaan. Voor mijzelf was het antwoord op de vraag: “Richting”.
Ik heb best een aantal gaven. Maar behalve aan het lesgeven, het ondersteunen van Margo’s doel en het vaderschap, heb ik me nauwelijks toegewijd aan iets, terwijl ik weet dat ik meer kan. Ik heb al een tijd het gevoel dat er een aantal wegen open liggen voor me, maar echt betreden heb ik niet gedaan. Maar nu wel.

De dag na Sacred Sons heb ik besloten dat ik deze vakantie nog naar Portugal ga voor de vierdaagse Embodied Masculine Experience van Sacred Sons.

Maar vooral dat ik ook mannenwerk wil gaan faciliteren. Ik heb besloten dat de tijd gekomen is om de naam Wild and Sacred Men te claimen om van daar uit ook dit voor andere mannen mogelijk te kunnen maken.

Among Sacred Sons

Dutch version here.

My neck still hurts from my fight with my brother Kale. But it is good hurt, it reminds me of why I fought.

This weekend I was in Amsterdam, at an Immersion weekend hosted by Sacred Sons. In short, it is about masculinity, self-development and brotherhood. It was exactly what I needed, and I’d like to share my personal experience.

The call

For a many years people have been asking me to start facilitating wild men’s work, because my wife Margo Awanata is truly gifted in her work with women and also because it is so necessary for men. At first it did not really appeal to me, because I did not like the idea to exclude, and in my experience a great deal of soulful things could be happening within mixed groups too.
But lately I’ve been hearing the call more and more. I’ve even led two gatherings of the men of the priestesses already.

I’ve often been pointed at some Sacred Sons videos. Many women were crazy about them. So, without much further ado, I dismissed the videos as just polished commercials that showed women what they wanted to see in men and reasoned it couldn’t possibly be what men would need. And all of it was across the Atlantic, so that was that.

But then they organized a tour through Europe, including Amsterdam. Instantly I felt tension, because I knew I would have to resist all those women the would be urging me to go.
But then again, why be stubborn? And why did I experience all this resistance in the first place? I decided to reflect on that. I read some of their texts, watched some videos and listened to a couple of their podcasts (I especially liked the #2 with Traver Boehm). And this convinced me that they might actually offer the real deal. That what they are creating is actually beautiful and deserves praise. And I had to admit to myself that the friction I felt was more out of envy than anything else. So I then felt I wanted to experience this for myself and decided to go.

Sound

The first day was challenging for me. And I was bent on taking on any challenge and being courageous. After we created sacred space, but before any personal introduction of the participants, we were already sharing very personal stories with brothers-yet-to-meet. We were asked the most personal of questions. About masks and what you’re hiding in the shadows.
Only after that we did something of a check in. We said our names and what was present within us. But we weren’t allowed to use a lot of words (which I think was for the better, in a group of about 35 men).

After some other exercises such as breathing exercises rooted in yoga, we did the exact thing that I found terrifying. I have done some work on myself and as a result I do have a great deal of confidence. But there is one thing that is hugely out of my comfort zone, and that is using my voice when not allowed to use words. I can express myself verbally well enough, but using only my naked voice, makes me uncomfortable. And the exercise we where going to do was exactly that. One brother would be in the circle, inviting another one to be there with him. He then would give sound to what is in him. Primal. No words, no songs, nothing you’ve learned to do before.
When I caught myself evading eye-contact with the brother in the circle that was looking around for someone to invite, I reminded myself that I was here to be brave. The moment I stopped looking away, one brother chose me. His sound was really raw and intense. I could try to describe what I thought it meant, but that is immaterial. I was there for him.
Then it was my turn. For me, it would have been most easy to just tap into some primal rage and roar like an ape. But that would not have been true for me, because I did not feel any such raw power, frustration or anger at the moment. Just anxiety. What sound belongs to that? When I’m scared, I’d prefer to remain unnoticed. So I just gave it a shot, trying to find my voice. I failed a couple of times, but eventually I managed to find my tone. I let it out loud. Facing my brother. Facing all the brothers around me. I may not yet be proud of my voice, but I sure was of this victory.

I was happy that after that I could relax back in my comfort zone when we started doing physical exercises. It helped me being present in my body more and to feel connected to all the other men playing around.

There’s a lot more that happened on the first day, but there’s only so much I can actively remember.

©Nigel van der Horst

Alone

During the night I could stay at my sister’s apartment. She wasn’t there, so I was on my own. This was a strange experience for me to be alone for a night. I hadn’t really been since college. I could do wild stuff I couldn’t otherwise do, like eating a croissant while reading a newspaper.

It showed me some things. For one, I realized that I have internalized some healthy habits such as working out and enjoying a mindful walk outside (the crazy rush of Amsterdam seems to come at a rest on Sunday mornings)

But it also confronted me with some unhealthy tendencies I have. For one, how easily I make a mess. Within minutes, I had stuff laying around everywhere and I had no one to blame for it, except myself this time..
The other one was easy dopamine: I had intended to use my time alone to do some journaling, writing or reading (my sister had many interesting books). But instead I ‘chose’ to play the Pokémon online trading card game. For hours. It’s not that I don’t want myself to play any pointless games, but I don’t want to waste so much precious time on it as I did. Yet, I was not really in control of myself there. I wand to shift this.

Sacred combat

While I was at my sister’s, I had watched this Sacred Sons video about sacred combat:

I badly wanted to partake in anything like that. I didn’t expect us to do it on this only two-day event. But we did!

We started of with some physical exercises combined with breathwork, after which I felt extremely energized and able to take on the world.

Then we initiated the sacred combat. In this, one brother steps into the circle with an intention and then calls in another brother to meet him in combat. It is definitely not about losing or winning. It’s more like dancing together, while exchanging energy. But don’t be mistaken; we packed some serious punches too.

The facilitating brothers would help in asking the right questions and helping the brothers feel what is actually going on in them. They would not accept any bullshit excuses and were not afraid to poke where it hurts, while at the same time being really caring.

When we started, I was already deeply moved: this felt like homecoming! The day before, it was said that what we were doing was ancient. As a scholar of religion, I’m automatically skeptical towards such claims, but I felt this to be true, regardless of what I knew. During the first fight I had tears in my eyes. Just us men, being together, fighting, encouraging, caring about one another.

After each fight, there would be reflection. Many of the brothers were confronted with all sorts of pain within them. And in the togetherness, healing could be found. Brotherhood is medicine, was often said. To give one example that moved me; one of the brothers did face difficulties in the relationship with his father. And all he wanted, was just to be seen by him for who he was. All fathers that were present faced this brother. And we saw him and acknowledged him. I was so proud of him. It was such a healing moment and it still brings tears to my eye for describing it.

There were many more such emotional moments and so often I have been crying out of compassion and because of all the beauty and healing.

Because of all this, my competitive fighting spirit of earlier that day was soon quelled. But at some point I entered the circle. I invited Kale, one of the facilitating brothers into the circle.
He is one big beautiful guy from Hawaii (I once saw a video on Hula warrior training and assumed him to have some on him and thus be strong as a mountain). He embodied qualities that I also want to integrate within myself: leadership, discipline, intuition and purpose. His being confronted me with my doubts, my wasting of time, my uncertainties and my lack of direction.
I did not fear challenging him for I trusted him, but I feared the aftermath when I would be held accountable for my decisions.

We fought together. It was the most awesome fight I have ever fought. Not in terms of martial arts; I think that at that moment I forgot all techniques from whatever fighting style I was ever taught, my guard was shit and I just pummeled at him while eating punches and running out of stamina quickly.

In the end these punches turned out to be the slap in the face I needed to realize that I can tap into that same power and that I do have such qualities more than I think.

Dancing together. ©Nigel van der Horst.

I found what Kale said very moving and beautiful. He told me he does what he does because he cares so much. And I immediately understood what he meant by that, even though I’ve not often felt such a clear sense of purpose.

Mutual gratitude. ©Nigel van der Horst

But I do want to. I want to contribute to this world. Helping humans to become more conscious and awake. That’s why I already teach on a high school. And maybe men’s work might be another important contribution I can make.

I’m extremely grateful for the experience of this weekend. I’ve seen so many brothers being brave, I’ve witnessed so much healing and I feel very empowered. (Today, I got up really early without being tired, I did a full on workout and have been very productive without wasting time). This was, as my brother Oscar used to say all the time: “Good shit!”

Brotherhood

So I’ve been using the word ‘brother’ a lot. Not so long ago, I didn’t really understood when people were using such words. But recently it gained a lot more meaning to me.
There are different levels of brothers, I think. I have three half-brothers. I share blood with them.
On another level, I recently joined the order of Freemasons. This is a brotherhood of men all over the world. If I’d meet a fellow freemason wherever, I’d address him as “brother”, because it’s a formal title and we have some similar experiences and knowledge, and I’d be able to expect him to help me out.
And then there’s brotherhood in the sense that I experienced this weekend. It’s the brotherhood of men that are striving to grow together, that are working to make the world better. There’s no formal organisation here a man would have to join. All men can potentially be brothers, I think, as long their intention is willingness to grow and uplift others.
During the weekend I met some of them. I feel deeply connected with them, even though I only know them for two days. We’ve shared some deep shit together and I’d be there for any of them to have their back, no matter what, because I trust them to be committed to a high cause: the good of all.

We’ve got you, brother ©Nigel van der Horst

Wild and Sacred Men

“What are you taking home?” I asked some of the men when we were about to leave. For myself it is direction. I have many gifts, but except for teaching, I did not yet really commit to something yet. I felt I had many roads open to me, but I didn’t venture on one of them yet. Now I do.

Inspired as I am right now, in the course of writing this piece, I’ve decided to participate in the 4-day Sacred Sons’ Embodied Masculine Experience in Portugal, as part of my preparation for claiming Wild and Sacred Men. I’m going to host a men’s retreat come autumn under that name. If you’re interested, please send me a message or leave a reply, and I’ll keep you posted.